പരിക്കേറ്റ ആനയെ പരിശോധിക്കുന്ന ഡോ. അരുൺ സഖറിയ
അപൂര്‍വമായ ആനക്കഥകള്‍, കാട്ടില്‍ േപാകുമ്പോള്‍ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടത്... ഡോ. അരുണ്‍ സഖറിയ പറയുന്നു
ഇന്നത്തെ ചെറുപ്പക്കാരെ കണ്ടിട്ടില്ലേ, എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അവർക്ക് ആവേശമാണ്. എന്തിനും ചങ്കൂറ്റത്തോെട ‘ഞാന്‍ െറഡി’യെന്നു പറഞ്ഞു ചാടിയിറങ്ങും. െചറുപ്പക്കാരുെട ഈ സാഹസിക മനോഭാവമാണു നാട്ടിലിറങ്ങുന്ന ആനകളിലും കാണുന്നത്.
കാട്ടിലെ സ്വാഭാവിക സാഹചര്യത്തിൽ വളരുന്ന ആനകൾ 40 വയസ്സെങ്കിലും തികയുമ്പോഴാണ് ഒറ്റയാനായി സ ഞ്ചരിച്ചു തുടങ്ങുന്നതും ഇണചേരാനും മറ്റും തയാറാകുന്നതും. എന്നാൽ നാട്ടിലിറങ്ങുന്ന ആനകൾ 15- 20 വയസ്സിലൊക്കെ തന്നെ നാല്‍പതിന്റെ സ്വഭാവം കാണിച്ചു തുടങ്ങും. കാടിന്റെ അതിർത്തി പ്രദേശത്തുള്ള കൂടുതൽ പച്ചിലകളും പുല്ലുമൊക്കെയാണ് ഈ കരുത്തിനു പിന്നിൽ. പിന്നെ, തോട്ടങ്ങളിലെ പഴങ്ങളും വാഴപ്പഴവും അരിയുമൊക്കെ.
ഇങ്ങനെ ‘മൂപ്പെത്താതെ മൂക്കുന്ന’ ആനകൾക്കു റിസ്ക് മനോഭാവം കൂടുതലാകും. മനുഷ്യരോടു കലഹിക്കാനും അപകടത്തെ കുറിച്ചോർക്കാതെ മുന്നോട്ടു പോകാനും ആ ക്രമണത്തിനു മുതിരാനുമൊക്കെ ഇവർ സദാ റെഡിയാണ്. നാട്ടിലിറങ്ങി ഇങ്ങനെയൊക്കെ കാട്ടിക്കൂട്ടുന്നത് അവരുടെ ജീവനു ഭീഷണിയുമാണ്. 500ലേറെ ആനകളുടെ പോസ്റ്റുമോർട്ടം ഞാൻ നടത്തിയിട്ടുണ്ട്, ഇതു ലോകറെക്കോർഡാണ്. ഇവയിൽ നിന്നു മനസ്സിലാക്കിയ ഒരു വസ്തുതയുണ്ട്, സാഹസിക മനോഭാവമുള്ള ആനകൾ മിക്കപ്പോഴും മരണപ്പെടുന്നതു വിഷം കഴിച്ചോ വെടിയേറ്റോ പടക്കമോ മറ്റോ കടിച്ചു പരുക്കേറ്റു തീറ്റയെടുക്കാനാകാതെ വന്നോ ഒക്കെയാകും. നിരന്തരം ശല്യമുണ്ടാക്കുന്ന ഇവയെ പല ത രത്തിൽ മനുഷ്യൻ തന്നെ വകവരുത്തുന്നതാണ്.
ആനയ്ക്ക് ഒരു ദിവസം 100 കിലോയിലധികം ഭക്ഷണം വേണം, 200 ലീറ്റർ വെള്ളവും. അതു തേടിയാണു നടപ്പ്. ലീഡറായ ആനയ്ക്ക് ഇവ എവിടെ കിട്ടുമെന്നു കൃത്യമായി അറിയാം. നാട്ടിലേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ ഈ ലീഡറിനെയാകും ഞങ്ങൾ പിടികൂടുക.
രസമുള്ള ഒരോർമയുണ്ട്. മുത്തങ്ങയ്ക്കടുത്തു കല്ലൂർക്കൊമ്പൻ എന്നൊരു ആനയുണ്ടായിരുന്നു. ഏക്കറുകളോളം വയലിൽ എട്ടു വർഷത്തോളം ഇവനടക്കമുള്ള നാലു കാട്ടാനകളുടെ ശല്യം കാരണം കൃഷിയിറക്കാനായില്ല. പരാതികൾ കനത്തതോടെ പിടിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. കൊമ്പനെ കൂട്ടിലാക്കിയ അന്നു രാത്രി ചിന്നംവിളി കേട്ടു ചെന്നുനോക്കുമ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച എല്ലാവരെയും ചിരിപ്പിച്ചു. തനിക്കു കഴിക്കാന്‍ കൂട്ടിൽ നൽകിയ ഭക്ഷണം തുമ്പിക്കൈയിലെടുത്തു പുറത്തു നിൽക്കുന്ന മൂന്നു കൂട്ടുകാർക്കും കൊടുക്കുകയാണവൻ. മൂന്നു മാസത്തോളം ഇവരെ തിരിച്ചോടിക്കുന്നതായായിരുന്നു പാപ്പാന്മാരുടെ പ്രധാന ജോലി.
ആനകളെ പിടിച്ചു മറ്റൊരിടത്തു െകാണ്ടുവിട്ടാലും അവ തിരികെ വരുമോ?
കർണാടകയിലെ കൂർഗിൽ പിടികൂടിയ ആനക്കൂട്ടം 250 കിലോമീറ്ററോളം കാട്ടിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചു തിരികെവന്ന സംഭവമുണ്ട്. ഞാനുൾപ്പെടെ വലിയൊരു ഗ്രൂപ്പാണ് ആറ് ആനകളെ പിടികൂടേണ്ട ആ ദൗത്യത്തില്‍ പങ്കെടുത്തത്.
വടക്കനാട് എന്ന സ്ഥലത്തു നാട്ടിലിറങ്ങി പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു മോഴയെ പിടികൂടി ശിരുവാണിയിലേക്കു മാറ്റി. കുറച്ചു ദിവസത്തിനകം അവൻ അവിടെ ജനവാസ മേഖലയിലെത്തി പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാക്കി. അപ്പോൾ പിന്നെ, പിടികൂടി കുങ്കിയാന ആക്കുകയേ മാർഗമുള്ളൂ.
അരിക്കൊമ്പൻ മിഷ നിലെ കുങ്കിയാനകൾ സ്റ്റാറായല്ലോ ?
കുങ്കി ഉറുദു വാക്കാണ്, മലയാളത്തിലെ താപ്പാനയാണത്. ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ കാലത്ത് ആനകളെ പിടികൂടാനായി കുങ്കി കമ്പനികൾ ഉണ്ടായിരുന്നത്രേ. ആളും ആരവവുമായി ആനയെ ഓടിച്ചു കൂട്ടിൽ കയറ്റുന്ന മേള ശിക്കാറായിരുന്നു ഇന്ത്യയിലെ രീതി. പിന്നെ, കുങ്കികളെ ഉപയോഗിച്ചു ചട്ടം പഠിപ്പിക്കും. കേരളത്തില്‍ വാരിക്കുഴിയിൽ വീഴ്ത്തിയാണ് ആനയെ പിടിച്ചിരുന്നത്.
നാട്ടിലിറങ്ങുന്ന ആനകളുടെ ശല്യം കൂടിത്തുടങ്ങിയ കാലത്തു കർണാടക, തമിഴ്നാട് ക്യാംപുകളിൽ നിന്നാണു കുങ്കി ടീം വന്നിരുന്നത്. പിന്നെ, മുത്തങ്ങയിൽ കേരളത്തിന്റെ സ്വന്തം ക്യാംപ് തുടങ്ങി. ഇപ്പോൾ മികച്ച പരിശീലനം നേടിയ ഏഴു കുങ്കിയാനകൾ നമുക്കുണ്ട്. പിടികൂടുന്ന എല്ലാ കാട്ടാനകളെയും കുങ്കിയാക്കാൻ പറ്റില്ല. അവയിൽ അൽപം കാടത്തം നിലനിർത്തണം. പരിശീലനം പൂർത്തിയാക്കിയ കുങ്കികളെ പകൽ കാട്ടിൽ വിടും, രാത്രി അവ തിരിച്ചുവരും.
ആനയെ പിടിക്കുക മാത്രമല്ല കുങ്കിയുടെ ജോലി. നാട്ടിലിറങ്ങുന്ന കാട്ടാനയെ തുരത്തിയോടിച്ചു കാടുകയറ്റും. കടുവയെ പിടികൂടാനും നേരിടാനുമൊക്കെ കുങ്കികളുടെ മറ വേണ്ടിവരും. പത്തു വർഷമെങ്കിലും എടുക്കും ഒരു കുങ്കിയെ പക്കാ ട്രെയ്ൻഡ് ആയി കളത്തിലിറക്കാൻ. കുങ്കികൾ തമ്മിലും നല്ല അടുപ്പവും സഹകരണവും വേണം. എ ങ്കിലേ മിഷൻ വിജയമാകൂ. ഓരോ മിഷൻ കഴിയുമ്പോഴും കുങ്കികളുടെ ആത്മവിശ്വാസവും കൂടിക്കൂടി വരും.
മനുഷ്യർക്കു പോലും ഓരോ നേരത്ത് ഓരോ സ്വഭാവമാണ്. എങ്ങനെയാണു മൃഗങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കുന്നത് ?
ആക്രമണ മനോഭാവത്തോടെ പതുങ്ങിയിരിക്കുന്നതും മ നുഷ്യസാമീപ്യമുണ്ടായാൽ ഓടിയൊളിക്കുന്നതുമായി മൃഗങ്ങൾക്കും പല സാഹചര്യത്തിൽ പല സ്വഭാവങ്ങളുണ്ട്. പിടിക്കാനായാലും ചികിത്സിക്കാനായാലും ആ പെരുമാറ്റം നന്നായി മനസ്സിലാക്കിയ ശേഷമാകും അടുത്തു ചെല്ലുക. പരുക്കേറ്റു വേദനിച്ചു നിൽക്കുന്ന മൃഗത്തിന്റെ സ്വഭാവം വളരെ മോശമായിരിക്കും.
കടുവകളുടെ കാര്യം ഉദാഹരണമായി എടുക്കാം. രണ്ടു വയസ്സാകുമ്പോഴാണ് അമ്മക്കടുവയിൽ നിന്നു കുട്ടി വേർപെടുക. ഓരോ കടുവയ്ക്കും അതതിന്റെ ഏരിയ ഉണ്ടാകും. ഇതറിയാതെ കടന്നുചെല്ലുന്ന കടുവക്കുഞ്ഞിനെ മറ്റേതു തുരത്തും. ഇങ്ങനെ സ്വന്തമായൊരിടം തപ്പിനടന്നു വരുമ്പോഴാകും ജനവാസ മേഖലയോടു ചേർന്നുള്ള കാട് കണ്ണിൽപെടുക കുറച്ചു മാനുകളും പുല്ലു മേയുന്ന പശുക്കളുമൊക്കെ അവിടെ കാണും. അവയെ കൊന്നു തിന്നാൻ തുടങ്ങുന്നതോടെ മനുഷ്യനുമായി പ്രശ്നം തുടങ്ങും. മറ്റൊരു സാഹചര്യം പരുക്കാണ്. പല്ലു നഷ്ടപ്പെടുകയോ അംഗവൈകല്യമോ രോഗമോ വന്നാൽ മുന്നിൽ വന്നുപെടുന്ന മൃഗത്തെയാകും കടുവ ഭക്ഷണമാക്കുക.
കാടിന്റെയും കാട്ടുമൃഗങ്ങളുടെയും രീതികളെ മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവവുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നതു വിഡ്ഢിത്തമാണ്. ആളുകൾ കാൽപനികമായി പറയും പോലെ കൊമ്പനാനയും പിടിയാനയും കുട്ടിയാനയും പെടുന്ന കുടുംബമൊന്നും ഇല്ല. ഇണചേരാനായി പിടിയാനയ്ക്കരികിലെത്തുന്ന കൊമ്പൻ അതു കഴിഞ്ഞാൽ സ്ഥലം വിടും. പ്രസവിക്കുന്നതും ആറേഴു വയസ്സുവരെ കുട്ടിയാനയെ വളർത്തുന്നതും അമ്മയാണ്. അപ്പോൾ എവിടെയാണ് ഭാര്യയും കുടുംബവുമൊക്കെ. അമ്മ - കുഞ്ഞ് സെന്റിമെൻസും ആനയ്ക്കില്ല. കാട്ടിൽ നിന്നു കിട്ടുന്ന ആനക്കുട്ടികളിൽ മിക്കവയ്ക്കും അംഗവൈകല്യമോ ജനിതക തകരാറുകളോ ഉണ്ടാകും. ഇവയെ അമ്മയാന ഉപേക്ഷിക്കുന്നതാണ്.
മനുഷ്യന്റെ മുലപ്പാലിനോടു വളരെ സാമ്യമുണ്ട് ആനപ്പാലിന്. തായ്‌ലൻഡിൽ രാജാവിന്റെ ആനക്കുട്ടികൾക്കു മുലയൂട്ടാനായി പരിചാരികമാർ ഉണ്ടായിരുന്നത്രേ. കാട്ടിൽ നിന്നു കിട്ടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഓരോ മണിക്കൂർ ഇടവിട്ടു ഫോർമുല മിൽക് കൊടുത്ത് അമ്മയെ പോലെ കൂടെനിന്നാണു വളർത്തിയെടുക്കുന്നത്. ഓസ്കർ നേടിയ ‘ദി എലിഫന്റ് വിസ്പേഴ്സ്’ എന്ന ഡോക്യുമെന്ററിയിൽ കണ്ടില്ലേ, ചെറിയൊരു പ്രശ്നം മതി വയറിളക്കം വന്നോ മറ്റോ ഇവ ചത്തു പോകാൻ.
കാടിനോടു പുതുതലമുറയ്ക്കു താൽപര്യമുണ്ടോ ?
2012ലാണ്, നാട്ടിലിറങ്ങിയ കടുവയുടെ ശല്യം കാരണം പന്ത്രണ്ടു ദിവസത്തോളം വയനാട്ടിൽ പല റോഡുകളും ബ്ലോക് ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. അന്നു വൈകിട്ടു ബത്തേരി ടൗണിലൂടെ പോകുമ്പോൾ ഒരു കാഴ്ച. ‘കടുവയിൽ നിന്നു നാടിനെ രക്ഷിക്കൂ’ എന്നെഴുതിയ പ്ലക്കാർഡു പിടിച്ച കുറേ കുട്ടികൾ ജാഥയായി പോകുന്നു. കടുവാഭീതി അകറ്റണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ടുള്ള ഒരു സ്കൂളിന്റെ പ്രതിഷേധറാലിയാണ്. നാളെ കാടിനു വേണ്ടി സംസാരിക്കേണ്ട കുട്ടികളെ ഇന്നു തന്നെ കാട്ടില്‍ നിന്ന് അകറ്റുന്ന, കാടിന്റെ വിരോധികളാക്കുന്ന ആ പ്രവൃത്തി കണ്ടു സങ്കടം തോന്നി.
മുത്തങ്ങയിലെ നേച്ചർ ക്യാംപിലേക്ക് അടുത്ത തവണ ആ സ്കൂളിലെ കുട്ടികളെ ക്ഷണിച്ചു വരുത്തി. വനപാലകരുമായി സംസാരിക്കാനും അവസരം െകാടുത്തു. ‘മൃഗശാലയുണ്ടല്ലോ, പിന്നെന്തിനാ കാട്ടിൽ കടുവ?’ എന്നായിരുന്നു ഒരു മൂന്നാം ക്ലാസ്സുകാരന്റെ ചോദ്യം.
‘നമുക്കു കാട്ടിലെ കടുവകളെയെല്ലാം തട്ടിക്കളയാം.’ എ ന്നു ഞാൻ അവനു വാക്കുകൊടുത്തു.
‘പക്ഷേ, അപ്പോൾ കടുവ കൊന്നു തിന്നുന്ന മാന്‍ പോലുള്ള മൃഗങ്ങളുടെ എണ്ണം കൂടില്ലേ?’ എന്നായി മുതിര്‍ന്ന ഒരു കുട്ടി.
‘അവയെയും തട്ടിക്കളയാ’മെന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിലരൊക്കെ മുഖം ചുളിച്ചു, എന്തോ വശപ്പിശകുണ്ടല്ലോ എന്നവര്‍ക്കു തോന്നിക്കാണും. പിന്നെ, ഞാന്‍ വിശദമായി പറഞ്ഞു െകാടുത്തു, ‘മരങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല കാട്. അവിടെ ഇലപ്പടർപ്പുകളും വള്ളിച്ചെടികളും കുറ്റിച്ചെടികളും ഒ ക്കെയുണ്ട്. മാന്‍ േപാലെയുള്ള സസ്യഭുക്കുകള്‍ മാത്രമാണു കാട്ടിലുള്ളതെങ്കില്‍ പച്ചപ്പ് മുഴുവനും ഇവ തിന്നു തീര്‍ക്കും. അങ്ങനെ കാട് നശിക്കും. അതുണ്ടാകാതിരിക്കാന്‍ കാരണം മാംസഭോജികളാണ്. ആ ബാലൻസ് പോയാൽ പിന്നെ, കാടില്ല.
കാട്ടിനുള്ളിൽ നിന്ന് ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന അരുവികളാണ് പുഴയും നദിയുമൊക്കെയാകുന്നത്. അതുകൊണ്ടു കാടില്ലെങ്കിൽ നദിയില്ല, നദിയില്ലെങ്കില്‍ വെള്ളമില്ല, വെള്ളമില്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യനില്ല. ഒന്നുകൂടി ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ കടുവയില്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യനില്ല.’
രൂപാ ദയാബ്ജി
